Την Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2015 το 1^ο Γυμνάσιο Σερρών σε συνεργασία με το Ε.Κ.Φ.Ε. Σερρών διοργάνωσαν εκδήλωση για τον Σερρραίο Φυσικό Αχιλλέα Παπαπέτρου. Στην εκδήλωση μίλησε ο κ. Γεώργιος Ν. Βλαχάκης, Ιστορικός των Επιστημών ΕΑΠ, με θέμα:
"Αχιλλέας Παπαπέτρου. Από τις Σέρρες στο Παρίσι. Από την ανωνυμία στην παγκόσμια αναγνώριση"
Ακολουθησαν τα αποκαλυπτήρια επιγραφής προς τιμήν του διεθνώς αναγνωρισμένου Φυσικού. Παράλληλα στο χώρο λειτούργησε έκθεση μουσειακού υλικού, σχετικού με το τιμώμενο πρόσωπο και τις θετικές επιστήμες.

Αχιλλέας Παπαπέτρου

Ο Αχιλλέας Παπαπέτρου γεννήθηκε το 1907 στην Ηράκλεια Σερρών, όπου εργαζόταν ο πατέρας του ως δάσκαλος. Τέλειωσε το Γυμνάσιο το 1925 στις Σέρρες και μετακόμισε στην Αθήνα για να σπουδάσει στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, στο τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών, από όπου και αποφοίτησε το 1930. Μετά την αποφοίτησή του, εργάστηκε στην Αθήνα για ένα διάστημα ως μηχανικός ενώ διορίσθηκε βοηθός στην Έδρα των Μαθηματικών του ΕΜΠ.

Το 1934 μετακόμισε στην Στουτγάρδη και το 1935 επέστρεψε στην Ελλάδα για να διοριστεί ως επιμελητής στο τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών. Διατέλεσε καθηγητής στο πολυτεχνείο από το 1940 ως το 1946, οπότε και απολύθηκε για την συμμετοχή του στην εθνική αντίσταση.
Το 1946, έγινε επιστημονικός συνεργάτης στο Ινστιτούτο Ανωτέρων Μελετών του Δουβλίνου. Από το 1948 έως το 1952 εργάστηκε στο Μάντσεστερ στο τμήμα φυσικής και το 1952 ως ερευνητής στο Ινστιτούτο Μαθηματικών Ερευνών της Γερμανικής Ακαδημίας Επιστημών, στο Ανατολικό Βερολίνο. Το 1957 διορίστηκε καθηγητής θεωρητικής φυσικής στο Πανεπιστήμιο Χούμπολτ όπου και παρέμεινε μέχρι το 1962.
Από το 1962 μετακόμισε μόνιμα στο Παρίσι και εργάστηκε ως Διευθυντής Ερευνών στο Εθνικό Κέντρο Επιστημονικής Έρευνας (CNRS) της Γαλλίας όπου και παρέμεινε μέχρι τη συνταξιοδότησή του το 1977. Το 1967 απέκτησε τη Γαλλική υπηκοότητα ενώ το 1975 έγινε διευθυντής του εργαστηρίου θεωρητικής φυσικής του ινστιτούτου Ανρί Πουανκαρέ. Πέθανε στο Παρίσι στις 12 Αυγούστου του 1997.

Ο Παπαπέτρου είναι ένας μεγάλος φυσικός με αναγνωρισμένη συνεισφορά στη θεωρία της σχετικότητας, που δυστυχώς όμως δεν είναι και τόσο γνωστός στην Ελλάδα. Αρχικά το ερευνητικό του έργο ήταν πάνω στο αντικείμενο της φυσικής στερεάς κατάστασης και στην δενδριτική ανάπτυξη των κρυστάλλων και στη συνέχεια στο αντικείμενο της Σχετικότητας, ενώ μελέτησε και τις πολυπολικές λύσεις των εξισώσεων του Αϊνστάιν.
Το 1946, δέχτηκε πρόσκληση από τον Έρβιν Σρέντινγκερ (Erwin Schr?dinger) με τον οποίον συνεργάστηκαν σε δημοσιεύσεις πάνω στις Ενοποιημένες Θεωρίες Πεδίου. Εκείνη την περίοδο δημοσίευσε και τις λύσεις του για το βαρυτικό πεδίο στατικών κατανομών φορτίων (λύσεις Ματζούμπαρ-Παπαπέτρου).
Στη συνέχεια εργάστηκε πάνω στις εξισώσεις κίνησης στην γενική σχετικότητα και παρήγαγε τις εξισώσεις κίνησης σωματιδίων με σπίν (εξισώσεις Παπαπέτρου-Ντίξον).
Από την περίοδο που ήταν  καθηγητής θεωρητικής φυσικής στο Πανεπιστήμιο Χούμπολτ είναι και η εργασία που τον συνδέει με τις συντεταγμένες των στάσιμων και αξονικά συμμετρικών λύσεων των εξισώσεων πεδίου του Αινστάιν (δουλειά που συμπληρώνεται το 1966 και καθιερώνει τις συντεταγμένες Βάιλ-Λιούις-Παπαπέτρου).